Surgical Camp - Hemalkasa

Ons geweldig avontuur begint op woensdag 6 januari. ’s Ochtends vroeg vertrekken we naar het vliegveld van Mumbai om daar een vlucht te nemen naar Nagpur.
Aangekomen in Nagpur werden we opgewacht door de Ambulance van het complex om ons te vervoeren naar Hemalkasa, wat 350km verder gelegen is. Er was ons verteld dat de rit zo’n 7 uur zou duren… De eerste 200km waren goed te doen, dit waren vrij goede wegen en de chauffeur reed aardig door, zo’n 100km/uur. Dit was eerlijk gezegd ook angstaanjagend want hij reed als een gek, maarja hij reed dit bijna iedere dag dus ergens konden we ons er wel in vinden. De laatste 150km waren helemaal een hel, er zaten zoveel gaten in de weg en de wegen waren zo smal terwijl de chauffeur alsnog tot 80km/uur reed! Maar goed, we hebben het overleefd en de omgeving waar we door reden was echt geweldig, zo mooi! Wel totaal verschillend ivm de grote stad, maar eigenlijk voor mij totaal niet schokkend, ik denk dat het exact was zoals ik verwacht had.
Aangekomen in Hemalkasa rond 5u ’s avonds werden we zo liefdevol ontvangen, de mensen daar waren zo vriendelijk en ze hadden ook alles geregeld. Mede dankzij Anagha’s ouders, die oa geld hadden gedoneerd waardoor ze ons een chauffeur stuurde en alles tiptop voor ons hadden geregeld.
Die avond waren we eigenlijk wel totaal uitgeput en hebben we wat gegeten en rond het kampvuur gezeten, erg gezellig!

De volgende dag zouden we een rondleiding krijgen van het domein, dit zou om 9 uur zijn dus we dachten oh fijn slapen tot 8 uur, wat ontbijten en dan gaan we de rondleiding krijgen. Natuurlijk was dat een rooskleurige voorstelling want om 5u werden we gewekt met de bel. De kinderen die er op het domein verblijven worden namelijk om die tijd gewekt. Ja echt zo vroeg xO! En dan denk je verder te kunnen slapen al ze gewekt zijn, maar nee niets is minder waar, om half 6 beginnen ze allemaal buiten met een gebed.. Haha naja ik had een hele goede nacht gehad want we waren al vroeg gaan slapen, dus geen probleem!
Om 7 uur ging de bel dat het ontbijt klaar stond dus wij op daar naartoe, wel vreemd hoor zo vroeg in de morgen met iedereen samen zitten om te ontbijten terwijl iedereen naar je kijkt :p (of ja, zo voelde het toch).
Na het ontbijt gingen we weer even bij het vuurtje zitten om op te warmen, in de nacht kan het best fris worden en ’s ochtends beginnen ze daarom ook rond het vuur.
Omdat er afgelopen jaar een film is uitgekomen over het domein en de manier waarop het is opgebouwd enzo is Hemalkasa erg bekend geworden. Er komen iedere dag bussen met bezoekers die het domein willen zien en de grote man en zijn vrouw: Prakash en Manda willen ontmoeten. Lijkt me best een rare gewaarwording als je ineens elke nacht zo’n 30-40tal gasten op je domein hebt en je ook heel de dag wordt bekeken enzo….
Dus nadat iedereen warm geworden is en de bezoekers arriveerden gingen we een toer doen bij alle dieren, indrukwekkend toch wel hoeveel dieren daar waren. Omdat er vroeger in het gebied veel dieren werden gedood om ze op te eten, eigenlijk alles wat mensen op hun pad tegenkwamen, heeft Prakash ervoor gezorgd dat de mensen de dieren niet doden maar naar hem brachten en in ruil daarvoor gaf hij ze dan eten. Zo heet hij kleine luipaarden, beren en hyena’s opgevoed waardoor hij er gewoon mee kan spelen en knuffelen. Is toch wel gaaf om te zien dat hij gewoon een hyena beetpakt of de beren te eten geeft uit zijn hand. Vroeger zaten de dieren overigens niet in kooien maar liepen ze gewoon los over het terrein heen, maar nu het gebied zo groot is geworden en er zoveel kinderen leven hebben ze de dieren nu, noodgedwongen eigenlijk, in kooien moeten doen.
Naast luipaarden, beren en hyena’s leven er ook veel herten, slangen, krokodillen, eekhoorns, schildpadden en noem maar op. Het leek dus net een dierentuin, en voor elk dier werd er super goed gezorgd.
Nadat we alle dieren hadden bekeken gingen we naar de school, hier kregen we een uitleg over hoe het allemaal een beetje begonnen is en wat vooral de voornaamste reden was dat de kinderen daar moesten verblijven. Het is namelijk zo dat mensen in het gebied eromheen allemaal naakt rondliepen, geen manieren hadden en niet wisten wat ze moesten eten enzo… Het belangrijkste was dan ook om mensen manier aan te leren, hun te leren koken, was te doen, kleren te dragen etc etc. Maar naast dat wordt er tegenwoordig ook gewoon engels aangeleerd en alle vakken beoefend. In totaal leven er 650 kinderen op het domein, deze kinderen worden door hun ouders vanuit de bossen gestuurd om daar opgeleid te worden. In het begin waren de bosbewoners er eigenlijk niet zo happig op om hun kinderen naar de school te sturen, maar naarmate er meerdere kinderen terugkwamen en ze de verbetering zagen bij hun kinderen (voornamelijk de hygiëne, gezondheid, etc), begonnen ze steeds meer kinderen naar daar te sturen. Vandaar ook dat er nu zo’n grote populatie kinderen op het domein woont.
Hetgene waar het eigenlijk allemaal mee begonnen is, is het praktiseren van het arts zijn. In het begin waren ze hier erg sceptisch over en waren er veel van de alternatieve geneesheren in het gebied waar mensen naar luisterden en wilden ze eigenlijk niks afweten van de 2 artsen. Maar ook daar moet je naamsbekendheid maken om een goed bedrijf te worden, dus naarmate er vertrouwen werd opgebouwd en mensen erin begonnen te geloven werd het allemaal meer en meer uitgebreid. Nu na 30 jaar staat er een mooi ziekenhuis met 3 operatiekamers, 8 operatietafels, een bevallingskamer, verschillende zalen om patiënten in te huisvesten en is er dagelijks een inloopspreekuur.
Geweldig om te zien hoe je vanuit niks (een ‘dokterspraktijk’ van onder een boom) naar iets heel moois gaat (een dropje met een grote school en ziekenhuis).
Daarnaast leven ze voornamelijk van hun eigen oogst en wordt iedereen die op het domein woont gevoed vanuit dezelfde keuken (ja de keuken kookt iedere dag voor zo’n 1000 tal mensen, 3x per dag). Maar als je op het domein woont, betekent het wel dat je iets moet bijdragen aan de samenleving. Zo zijn er vrouwen die de hele dag groenten aan het schoonmaken zijn, zo zijn er mannen die zorgen voor de oogst, noem maar op. Toch fascinerend om te zien hoe mensen daar leven hoor.
Goed, genoeg verteld daarover :-D. Die middag was het voornamelijk voorbereiding voor de volgende dag, dus al de operatiekamers moesten voorbereid worden en de zalen moesten leeg zijn. Ook werden de laatste patienten nog gezien en beslist of ze in de aankomende twee dagen ook geopereerd moesten worden. Aan het einde van de dag werden er ook nog patienten bekijken met de echo post-operatief, om de status te checken van de gezwellen etc. Erg interessant, want de dokter die dit kwam doen was enorm goed in wat ze deed en kon zo enorm veel zichtbaar maken op het echoapparaat. Super om dit gezien te hebben!
Zoals elke avond sloten we deze ook af met het avondeten en zitten rond het kampvuur :-)!

Het was vrijdag! Het surgical camp gaat vandaag beginnen, hier hebben we zo naar uit gekeken en we hebben er zo veel zin in.
Er was ons gezegd dat de eerste patienten binnen zouden gaan om half 9, dus wij zorgde dat we op tijd waren en stonden om half 9 in het OK. Natuurlijk, zoals wel vaker hier in India, begon het niet op tijd. Maar goed, niet getreurd, we zouden startte met kleine OK’s en dat betekende voor ons: WERK, steriel staan aan tafel, en iets bijleren! Dus fanatiek begonnen we aan de minor OTs (zoals dat dat in India wordt genoemd), dit omvatte voornamelijk het weghalen van kleine cysten en vetgezwellen. Wat heel leuk was want je was de 2e persoon aan tafel, en niet zoals in belgie gebeurd, dat je de 3e of soms wel de 4e persoon aan tafel bent.
Helaas duurde de pret niet heel lang, want rond een uur of 10 kwamen de ‘grote’ chirurgen binnen, mannen die erg arrogant zijn en zichzelf heel goed voelen. Dus ja je raad het al, alle tafels werden ineens ingepikt en de kleine OTs gingen niet meer door. Oftewel, ineens was er voor ons niets meer te doen, en natuurlijk vraag je bij meerdere tafels of je iets kan doen en steriel kan staan, maar nee, er stonden gemiddeld al 4 chirurgen om een tafel omdat het zo interessant was. Dusja wat gaan wij er dan bij staan doen als stagiairs…. Kijken vanop een afstand, helaas pindakaas, dat was niet zoals wij het in ons hoofd hadden. Dus op zoek naar iets anders om te doen!
Omdat het surgical camp georganiseerd was door de Rotary club in Nagpur waren er ook veel andere mensen mee gedaan die van alles rondom de operaties hadden geregeld, zoals spelletjes voor de kinderen en vaccineren van tienermeisjes tegen Rubella. Dit om ervoor te zorgen dat ze, wanneer ze zwanger worden, dit niet overdragen op hun ongeboren baby.
Maar goed dus, wij besloten om mee te doen met het vaccinatieprogramma, je zou toch denken dat ze ons dan gewoon ineens laten vaccineren.. Maar nee, de vrouwen die daar stonden waren zo arrogant en wisten het allemaal beter dat we maar spuitjes moesten optrekken en ampullen met water moesten breken, heel leuk. NOT! Totdat de grote arts kwam van de Rotary club, die we inmiddels hadden ontmoet, en als enige ‘ grote’ arts ENORM vriendelijk was…. Hij zorgde er voor dat we meteen mochten vaccineren en we hebben toen ieder zo’n 50 meisjes gevaccineerd. Wat erg leuk was om te doen, voelde we ons ook nuttig he :p.
Na de lunch besloten we om toch terug te gaan naar het OK, en dat was een goed idee! Die middag hebben we beiden nog allemaal kleine OK’s kunnen doen en hebben we eigenlijk de hele tijd steriel kunnen staan en veel kunnen zien en leren :-D.
Natuurlijk waren we helemaal kapot aan het einde van de dag, maar dat was niet erg, we waren voldaan en hadden ons nuttig gevoeld! Op naar de volgende dag!

Zaterdag: omdat we toch lekker vroeg waren gaan slapen en toch op tijd gewekt zouden worden doordat de kinderen moesten opstaan besloten we om half 6 een wandeling te gaan maken. Er was verder op namelijk een ‘uitgedroogde’ rivier die de moeite waard was om te bekijken, en dit was erg mooi bij zonsopkomst. Dus wij onze sportschoentjes aan en gaan met die banaan. Toch apart hoor als je dan door de middle of nowhere aan het lopen bent in de schemerochtend, maar wel een super ervaring, en het was zeker de moeite waard!
Mede omdat we de dage voordien sochtends niet steriel mochten staan besloten we na het ontbijt nog een wandeltochtje te maken naar een naarbij gelegen dorpje. Wauw wat een groot verschil met de mensen in het domein, deze leefde nog echt zoals je verwacht, in lemen en rieten huisjes etc.
Bij terugkomst gingen we naar het OK, en ze waren nog nieteens begonnen, maar het goede nieuws was dat er deze dag zeker begonnen ging worden met minor OTs. Wauw wat een super dag was dat, we hebben beiden de hele dag steriel mogen staan. Uiteindelijk heb ik gewoon van de eerste tot de laatste patient die uit het OK ging steriel gestaan, echt geweldig!
Ik stond bijna heel de dag met een pediatrisch chirurg, Dr Hazarey, een man die onwijs vriendelijk was en die zoveel vertelde en me zoveel liet doen. De dag begon simpelweg met liesbreukjes, dit had ik in Belgie ook al vaker gezien, dus dat was wel fijn. Maar na de middag hebben we ook minder voorkomende dingen gezien en heb ik erg veel bij geleerd. Zo hebben we een klein meisje gezien die een enorm lastige operatie moest ondergaan waarbij hij normaal wel 3 assistenten had aan tafel, en nu stonden we daar, met z’n 2en. Enorm gaaf, mocht zo veel doen en kon alles zo goed zien… Aan het einde van de dag was er ook nog een man met 6 vingers, dus dat betekende dat we er 1 zouden afhalen en dan de hand mooi dichtmaken, enorm gaaf om te zien, en eigenlijk, voornamelijk zelf te doen. Want de arts zei me dat ik het mocht doen en vertelde me exact wat te doen. Heb me dus die dag zo goed vermaakt en voelde me zo voldaan, echt heel gaaf hoor!
Net of we nog niet genoeg gedaan hadden vandaag gingen we nog een keer wandelen, dit keer naar een ander dorpje in de buurt. Zo veel indrukken , was echt een geweldige dag!

Op zondag zouden we om 9 uur vertrekken naar Nagpur met de bus van de Rotary club, deze bus zou er wat langer over doen dat de ambulance op de heenweg, maarja in 11 uur zouden we het toch wel moeten halen dachten we… Maar nee, de bus vertrok natuurlijk niet op tijd, dus om half 11 gingen we dan eindelijk weg. Maar wat een gestress de hele tijd of we op tijd zouden komen, en verschrikkelijk die bus ging heen en weer.
Bij de middag stop werd er toch maar besloten dat we met een auto verder moesten, omdat wij toch echt onze vlucht moesten gaan halen om half 9…. Al een geluk dat er in de buurt een andere Rotary club was die een auto had gestuurd om ons naar Nagpur te brengen. Uiteindelijk waren we 2 uur van te voren op het vliegveld. Het vliegveld stelde helaas niks voor, maar we waren al lang blij dat we op tijd waren en het wachtten daar maakte dus ook niet meer uit.
Aangekomen in Mumbai kwam Anagha’s tante en oom ons ophalen, enorm lief ook weer, en ze gingen ons ook gewoon afzetten bij Karan’s huis.
Vanaf nu verblijven we daar, Nariman point heet het om precies te zijn. Dit is in het zuiden van Mumbai, een erg mooi gebied met alleen maar rijke mensen en bedrijven. Heel veilig om te zijn dus! :-)
Goed binnenkort komt er weer een nieuwe blog! Toedeloeeeee.